Kızım doğduktan sonra tanıştığım Montessori felsefesi, çocuğun doğasını daha iyi anlamamı, ona hayranlık ama daha da önemlisi saygı duymamı sağladı. Montessori yöntemini uygulayabileceğim bir okul kurma hayalim, anneliğe uyumlanma sürecimin içinde olgunlaşırken, 2007 yılında ablamın okulu Çitlembik ilk çocuklarına kapılarını açtı. 2009’da ben de Çitlembik’e katıldım ve bir yarıyıl burada çalışma ve geleneksel eğitim modelini gözlemleme şansım oldu. Kesme, yapıştırma, boyama ve çizgi çalışmaları yapan çocuklar, sürekli koşturan ve her şeye müdahale eden öğretmenler… Bir süre sonra bir şeylerin doğru olmadığını hissetmeye başladım.
2010 yılında Montessori eğitmeni Emel Çakıroğlu Wilbrant’tan Maria Montessori’nin bütüncül ve insancıl yöntemine dair eğitimlerimizi tamamladık. Ekip olarak tek bir amaç için çalışmaya başladık: Çocuğun doğasını iyi anlamak ve onun ihtiyaçlarını her şeyin üstünde tutmak. Geriye dönüp baktığımda bilinçli ve özverili bir çaba ile amacımıza ulaştığımızı, Çitlembik’i dönüştürerek bambaşka bir okul haline getirdiğimizi görüyorum.
Bana göre çocuklar mucizevi varlıklar ve ancak onları görmek için eğitilmiş gözler bunu görebilir. İşte bizim bütün çabamız o “göz” olabilmek. Bu yüzden bir çocuğun ne söylediğini, ne yaptığını, neyi merak ettiğini ve nasıl biri olduğunu çok önemsiyoruz.
Çocuğa bağımsızlık ve özgürlük verdiğimiz oranda sorumluluk da yüklüyoruz, çünkü çocuğun ancak bu şekilde dengede kalabildiğine inanıyoruz. En temel hedefimiz her çocuğun hem kendini gerçekleştirmesine hem de topluluk duygusu kazanmasına katkı sağlamak. Çünkü biliyoruz ki dünyanın şefkatli ve kendini gerçekleştirebilen mutlu insanlara çok fazla ihtiyacı var.
